Superaarde
Half juli 2015 beleefden we een bijzondere en bijna hilarische avond in Casa Bisonte. Onze nieuwe Bisonteurs Sara en Lotte waren hier te gast en ik had zojuist in de krant gelezen over de nieuwste ontdekking van de NASA – Kepler 452b. Een planeet dus, die zich op een afstand van 1400 lichtjaar bevindt en waar mogelijk leven zou kunnen zijn. Of die mogelijk tot leven gebracht kan worden als wij ons er mee gaan bemoeien. ‘Hetgeen God moge verhoeden’, hoor ik al veel mensen zeggen, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Even terug naar het grote nieuws en waarom dat zoveel hilariteit teweegbracht aan onze keukentafel.
We gingen even goegelen op wat Astroblogs en vonden al snel dat deze aard-achtige planeet zich in de “leefbare zone” van zijn “moederster” bevindt. Hoe poetisch is dat? Maar het wordt nog mooier omdat volgens de astrologen Kepler 452b “technisch” gezien een “superaarde” is. Laat even dat woord “technisch” weg en welk utopisch vergezicht schildert de NASA ons hier voor? Leefbare zone, moederster, superaarde. Wie wil daar nou niet naar toe? Eens even kijken, hoe lang duurt zo’n reis nu helemaal? Eén lichtjaar is 9,5 duizend miljard kilometer en met de “huidige techniek” gaat dat ongeveer 27.000 jaar duren. In ieder geval genoeg tijd om mooie plannetjes en eerste schetsen in onze Moleskins op te tekenen. En wat, maar vooral ook wie, nemen we mee en wat kunnen we daar wel niet allemaal gaan beleven?
Jullie begrijpen, onze fantasie sloeg flink op hol. Wat we daar allemaal uit de onbespoten grond zouden kunnen trekken? En wat een rust en ruimte, want ook nog eens 1.63 keer groter dan de aarde. Eindelijk een kans om alles overnieuw te doen – met een schone lei te beginnen als het ware. Geweldig toch? Of moeten we deze beker toch maar aan ons voorbij laten gaan en Kepler 452b omarmen als inspiratiebron om onze eigen oude, vertrouwde superaarde nog meer te koesteren. Zoals ook prachtig verwoord door Sara die zich al onmiddellijk liet inspireren tot onderstaand gedicht.
Sjef
De superaarde
Een superaarde die in de bewoonbare zone van de moederster ligt
het klinkt als een sprookje, maar ik kan je vertellen het is echt waar
er komt een superaarde tot ons dit kroonjaar.
De superaarde die in de bewoonbare zone van de moederster ligt
is ontdekt door een heertje hier vlak bij mij vandaan
jarenlang zat hij te turen en te gluren door een kleine telescoop
en keek hij iedere avond vol verwachting naar het sterrenlicht.
Hij liet zich verbazen en verrassen door de vallende sterren en de lach van de maan
maar had stiekem een diep gewortelde hoop dat hij ooit zomaar in een nacht,
een superaarde zou ontdekken waarop nieuw leven zou bestaan.
Hij wenste en hij droomde, net zolang totdat die superaarde er zou komen
maar toen hij voor de zoveelste keer, gerimpeld en volkomen doof
op zijn pantoffels achter zijn raampje kroop verloor hij zijn laatste beetje hoop.
Toen bijna van de slaap zijn ogen dichtvielen en hij een laatste nipje van zijn koffie nam
ving een grote moederster zijn wens en wees ze hem de superaarde aan
hij stond op van vreugde en dansde van zijn stoel
en keek voor een laatste keer met zijn telescoop door het al oud geworden raam.
Hij plakte zijn handen tegen het raam, glimlachte en vierde, het was echt waar,
hij zag in de verte hoe de superaarde stond te schitteren en te dansen
in het licht van de maan.
Hoe zouden de mensen daar leven en omgaan met de natuur?
Er zouden vast geen auto’s zijn en geen fabrieken
geen e-nummers worden toegevoegd aan het voedsel en geen ziekten
Er zou vast geen ruzie zijn en geen haat, geen angsten en geen kwaad
Het zou een wereld zijn vol liefde, gelijkheid en vrede
waar iedereen telt en waar plezier een belangrijke voorwaarde was voor het leven.
Wat een mogelijkheden wat een kansen
Vol passie en vol vuur keek hij uit naar dit fantastische avontuur
Hij pakte zijn koffer en stapte op de trein om vervolgens een enkele
reis te boeken naar dit prachtige paradijs.
Maar eenmaal aangekomen op de superaarde viel het hem toch een beetje tegen
er was geen mens, geen kip, geen bloesem en geen haan
hij voelde zich eenzaam, maar wist dat hij niet meer terug kon gaan.
Daarom besloot hij een brug te bouwen tussen de planeten
van aarde, water, vuur, lucht en hout
zodat mensen erheen konden lopen en hij samen met hen een superaarde kon bouwen
van liefde en van goud!
Sara
“Gouden cirkel” (artwork), Marie-José